انجمن دبیران و فارغ التحصیلان دبیرستان دکتر نصیری

استاد سمیع صمیمی بزرگواری که در شعر و ترانه سرایی به گردنم حق داشته و خواهند داشت، کسی که بیش از نیم قرن تدریس در دانشگاه را در کارنامه زندگی خود ثبت کرد و بهترین شاگرد شادروان بدیع الزمان فروزان فر بود! تمام زندگی هنری و ادبی ام را مدیون روح بزرگ و سرشار از صمیمیت ایشان هستم و افتخار این را دارم که مجموعه اشعارم به ویرایش و اهتمام ایشان است.  زمانی که صحبت میکردیم، سراپا گوش بود و صمیمیت، به راستی که نام او فقط برازنده خودش بود، سمیع صمیمی!! درب خانه اش باز شد اما دیگر آن چهره خندان در نهایت صمیمیت به استقبالم نیامد و آن جمله معروفش را (شاد آمدی و شادی آوردی) را نشنیدم و فقط اشک مرا همراهی میکرد و همسر مهربانش که با نگاهی پر از افسوس و دریغ به داخل منزل دعوتم کرد! شعر زیر نتیجه آلام روحی من، تقدیم به پدر اخلاق و معرفت:

خسته از جور زمانم، هرچه میخواهی بگو

وز خم چشمان من، جز شراب غم مجو

آن (سمیع) آشنا، آن (صمیمی) با وفا

رفته و من مانده ام، نام نیکش، یاد او

یک جهان دردم ولی کو دگر یاری مرا

تا بگویم شرح دل، نکته نکته، مو به مو

یار من دیرینه بود، عاری از هر کینه بود

جای چشمانش غم و غصه گشته رو به رو

کوه صبرم را دگر طاقت افسانه کو؟

گو به فرهادم بزن تیشه بر صبرم فرو

از بد این روزگار، این جهان کج مدار

خم به میخانه شکست، می ندارد یک سبو

(روحش شاد و یادش گرامی: تسلیت به خانواده محترم و  همه آنهایی که برای فرهنگ و انسانیت قلبشان میتپد)!!

سلام و ابراز همدردی حضور خانواده فرهیخته اقای دکتر صمیمی و همه ادب دوستان .فقدان فرزانه ای بی بدیل چون دکتر صمیمی خدشه ای انکار ناپذیر بر گستره علم و ادب و عرفان است.این حقیر افتخار شاگردی ایشان را داشته و مسیر تحصیلی و رشته انتخابی خود را در زمینه حقوق مدیون ابدی ایشان هستم.مع الاسف پس از سپری شدن مدتی به فرموده همسر گرانقدر ایشان 75 روز بعد متوجه وفات ایشان گردیده و تنها مرهم دل رنجور خود را در دامان پرمهر همسرشان یافتم.روحشان شاد راهشان مستدام و نامشان تا همیشه زنده باد.

سلام

پروانه ز من، شمع ز من ، گل ز من آموخت               هم سوختن و ساختن و جامه دریدن

حتی تصور فقدان استاد گرانسنگ و فرزانه ادب و علم و عرفان

- جناب دکتر سمیع صمیمی-

غیر قابل باور است. 

پس از چهل سال هنوز ادب و منش ،  تواضع و خشوع و شیوه  تدریس ایشان

چراغ راه  این حقیر و  اشعار زیبایشان طنین انداز گوشم است.

بخش اعظم دانش ادبی خود را مدیون این استاد بی بدیل شعر و ادب پارسی هستم.

روحش شاد و یادش گرامی باد

14 آذر 1400

سال ۱۳۶۳ افتخار داشتم شاگرد ایشون باشم ، لحظه به لحظه صحبت هاشون هنوز توی گوشمه !!!! روحشون شاد 

روزی انتهای راهرو مدرسه ‌دکتر نصیری اتفاقی که رفتم معنی قسمتی از درس حسنک وزیر رو ازشون بپرسم دیدم دارن سیگار میکشن آ یه لبخند نصیحت وار کفتن بیا جلو و به سیگارشون اشاره کردن و بطوریکه درسی بمن هم داده باشن شعری زیر لب خوندن  : 

تو را میخپاهم و دانم که تویی دشمن جانم 

از چه با دشمن جانم شده ام دوست ندانم 

روحشون شاد 

🥀