انجمن دبیران و فارغ التحصیلان دبیرستان دکتر نصیری

من و همکلاسی های عزیزم  ( 12 )

وقتی وارد  دانشگاه تهران شدم، حال و هوای دیگری داشتم.
باران شبانگاهی ،هوای مطبوع  و دلپذیری.را به ارمغان آورده بود. زمین خیس بود و شادابی  مهر ماه سال 54  را حس می کردم.
هوای بهاری  بیست و دوم تیر ماه  96  چنان بچه ها را به وجد آورده بود که بعضی ها صبح زود ،مقابل  مجسمه فردوسی  منتظر حضور  دیگران  بودند.
وزش باد خنک و ملایم  ،درختان چنار را برقص آورده بود. پس از
سالها جدایی،  دوباره شاداب و جوان ،بسوی دانشکده ادبیات
پر می کشیدند. نه موی سپید و پای ناتوان و نه قامت خمیده،
مانع دیدارشان نبود. شور و نشاط جوانی را در نگاه یکدیگر
جستجو  می کردند. یکی یکی از دور پدیدار  شدند. نگاه منتظرشان بدنبال دوستان دیگری بود که شاید بیایند.
رستمی و آل داود  و    میرزا ابولقاسم ،چون خواهران  گمگشته یکدیگر را در آغوش کشیدند.
ملا نظر ، هوشیار و مصمم با چشمانی تیزبین ،همتی ،مشتاق و کنجکاو  و شوریده حال - شریفی ،متفکر و خموش  و غوغا در درون - چیمه ای،همچنان آرام و درونگرا  - رستمی ،سرحال و سرزنده و استوار- تارخ و همسرش، گرم و متین و با وقار و
صمیمی- برنامه ای،سپید از جور زمانه، متواضع و دلسوز- کاشانی،همچنان خجول و پر تلاش-.اخلاقی و همسرش،با نشاط و
سرحال- خوش کلام،به  ظاهر آرام،ولی پر تلاش و پر جنب و جوش- روز بخشیان،شاداب و قرص و محکم- فراهانی خندان و
متحیر- طلوعی ،خجول ومتواضع- رکنی،شاد و با تجربه  - ........
آمدند  تا بار دیگر  شور نشاط جوانی را تجربه کنند.
                          ***********
ناگهان سروشی برخاست تا فرزندان خود را در آغوش  گیرد : :
عزیزان من ،شور  و هیجان  شما  مرا زنده کرد.
                          ************
از بدو ورودتان  شما را نظاره گر بودم. هر روز از کنارم  گذشتید
و  توجهی نداشتید.
گاه با کروات و گاه با پاپیون- گاه شلوار تنگ و گاه  گشاد- گاه
با کلاه و گاه بی کلاه  - گاه موی بلند و گاه تراشیده  - گاه  با یقه باز و گاه بسته  ............. 
یکدیگر را دوست  داشتید . در کنار من قول و قراری داشتید.
آمدید  زبان آموزید  تا فرهنگ خود را  اشاعه دهید.
آنقدر که به دستمال اتللو  و  دزدمونا توجه داشتید به من عنایت
نداشتید.
                               *******
این منم، "  حکیم ابوالقاسم فردوسی " سرآمد شاعران جهان.
بسی رنج بردم در این سال سی         عجم زنده کردم بدین پارسی.                       **  

               

" لشکر " من را   " lascar" نامیدند  -  " پردیس" من را " paradise  "نامیدند  - "نام " من را  " name " نامیدند  -
" نو  " من را  " new "  نامیدند - و..............
                                  ******
 فرزندان عزیزم؛  خود باشید و آزاده،  استوار باشید و پاینده .
بیاد داشته باشید؛
هر آن کس که شد کشته زیران سپاه .
بهشت برینش بود جایگاه.
ادامه دارد. ..........        صفدری